مدح و ولادت حضرت معصومه سلام الله علیها
وقتي دلم کـنـار ضـريح تو جا گرفت نوري ز فيض کـوثر بي انتهـا گرفت يادم نمي رود که ز الـطاف مـرقـدت هر بار قلب مرده من هم شـفا گـرفت شـد پـاي بـوس خـاک در آستـانـه ات تـا از کـرامت حـرم تو صـفـا گرفـت از لحظه اي که وارد شـهـر شما شدم فـهـمـيده ام نـگـاه رئـوفـت مرا گرفت وقـتـي به صحـن آيـنـه ات آمـدم دلــم رنگي به روشـنـايـي آئـيـنه ها گـرفت دل آشـيـان گـرفــتـه در ايــوان آيــنـه گـل داده اسـت غــنـچـۀ گـلـدان آيـنـه از مـرقـدت شـمـيـم منـاجات مي رسد بر مـقـدمت تـوسـلِ حـاجـات مي رسد وقـتي كه خاكبوس حـريم تو مي شوم دستم به چشمه هاي كرامات مي رسد ديگر چه احتياج به مهـتاب و آفـتـاب تا نور گـنـبـدت به سـماوات مي رسـد با بال هر فرشته که گرم طواف توست امـواج بـي کـران تـحـيّـات مـي رسـد هـر دم از آسـمـان ضـريـح مطهـرت عـطـر مـزار مـادر سـادات مي رسـد در بين صحن حضرت صاحب زمان بگو يک عصر جمعه وقت ملاقات مي رسد؟ « بانوي مـهـربـان جهان اشـفـعـي لنا اي عـمـۀ امـام زمـان اشـفـعـي لـنـا » دستت كريم و سـفـرۀ خـيرت كثير تر هـرگـز نـديـده ايـم ز تو دستـگـيـر تر نائل به فـيض كسب مقـامات مي شود در محضر تو هر كه شود سر به زير تر مي گفت شاعري كه بهشت است مرقدت نه نه، بهـشت نه! به خدا بي نظير تر گـل پوش مي شود حـرم آسـمـاني ات با فـرشـي از دو بال مـلائك حرير تر با مـقـدم تو بـاغ بـهـار است هـر كجا حـتـي هـزار مرتـبه از قـم كـويـر تر نقش بهـار، در حـرمت بسته مي شود گل ، مات گلعذاري گـلـدسته مي شود از نسل كوثري، كه شد اين شوره زار ها از بـركت حضور شما چشمه سار ها در سايـۀ تو جـلوۀ خـورشيد پا گرفت اين انـقـلاب از تو و اين افـتـخـار هـا صبحي اگر دميده، ز نور نگاه توست رونق نداشت بي تو در اينجا، بهارها از بس سبد سبد گل ايمان چكيده است از آسمان لطف تو بر كـوچـه سار ها بر سفرۀ کرامت و فضلت نشسته اند هـمـواره زائـران تـو و هـمـجـوار ها اين سايه را تو بر سر من مستدام كن با جـلـوه هـاي مـعـرفـتـت آشـنـام كـن آسـيـه آمـده به ديـارت ز سـمت نـيـل يا مي رسد ز عرش خدا همسر خـليل از شرق و غرب عالم امكان رسيده اند امشب به خـاک بـوسيـتـان بانوان ايل يعني عجيب نيست اگر جا گرفـته اند حتي فـرشـته هاي مقرب چو جـبرئيل بـا اشـکـهـام آرزويــي مـوج مـي زنـد بانو اگر ضريح تو را بسته ام دخـيـل چـشم اميـد ما همه بر دستهاي توست فردا كه مي رسد همه جا بانگ الرحيل آسوده خـاطـران هـيـاهـوي مـحشريم تا زائران دخـتـر موسي بن جـعـفـريم امروز اگر برات شفاعت به دست توست فردا ولي شفاعتِ جنت به دست توست فــرمـوده انـد مــريـم آل پـيــمــبــري معصومه اي و چادر عصمت به دست توست تفسير « يـطـعـمـون علي حبه » تويي وقتي که سفره هاي كرامت به دست توست هر شب دخيل پنجره هايت، هزار دل آخر كليد هاي اجابت به دست تـوست پر مي زند به سيـنـۀ من شوق كـربلا! بانوي من جواز زيارت به دست توست كي مي شود كه بال و پرم را تو وا كني دل را دوبـاره زائـر كـرب و بـلا كـني |